"சொல்வாயோ...!? (அ) கொல்வாயோ...?!"

பூமி இழந்து புலம் பெயர்ந்தவன்
சாமி இகழ்ந்து சாபம் தரும்
கோபமுடன் கொந்தளிக்கும் மனம்
சபிக்கப் பட்ட வாழ்க்கைக்கு
துவைக்கப் படும் உடலை
ஆற்றுப்படுத்த மாற்றுவழியின்றி
அடர்வனத்து சதுப்பில் புதையும் கால்களின்
அழுத்தமுடன் கசங்கி நசுங்கி
சருகாகிறது.

மெல்லுடலியின் நீட்சியாய்,- வாழ்க்கை
நத்தைக் கூட்டுக்குள் நகர்கிறது,-கரை
ஒதுங்கும் சங்கின் மறைவிடங்களில்
தனித்திருக்கும் தவம் வாழ்க்கை.
உடைத்து விழுந்துடையும் பானையின்
சில்லுகளில் தேங்கும் நீர் குடித்து
உயிர் துறக்கும் சவத்தின் வாயில்
திறந்திருக்கும் வாழ்க்கை.
புகைத்து புகைத்து புகைக்குழியில்
எறிந்த உடலின் எச்சத்தை....
சாம்பல்கள் உதிர்த்து உதிர்த்து
சாம்பலாகும் மிச்சத்தை...
சவமாய் சுடலையில் கிடத்தி
சுருட்டுப் படையல்...!
பாடை மாற்றி பயணம் தொடரும்
பாதை மாறாமல்...!!
செத்துப் போகிறது மனம்.

செல்களின் அழிவு முடிவுக்கு வரும் வரை
செல்லரித்த நாட்களை செலுத்தும்
மண்ணரித்த சருகாய் மனம்
கரையான்களின் அரிக்கும் கேள்விகளில்
கரைந்து மரிக்கும் காலம்.
நினைவிருக்கும் வரை
உன்னை நினைத்திருப்பேனா...?
நின்னை நினைக்கும் வரை
உயிர்த்திருப்பேனா...?
வால் நட்சத்திரமாய்
நீளும் கேள்விகளில்
உணர்ச்சி சாம்பல்கள்.

உன் நினைவில் செத்துக் கொண்டிருக்கும்
சடலமாய் நானும், சடங்காய் வாழ்வும்,
நினைவுகளில் நீர்த் தெளித்து
உணர்வுகளுக்கு உயிர் ஊற்றுகிறது
காலமும் காதலும்.

மனம் கொன்று மணம் கொண்டு
காணும் சுகம் நன்றன்று
கடமைக்கு சந்ததி பெருக்கும்
விலங்கின் தன்மையில் மனிதம்
கொல்லும் மாயச் சமூகம்.
பசித்தாண்டா பின்னறிவு
பகுத்தறிவு பேசும் பேச்சில்
மலம் மணக்கும்.
பசி தாண்டும் முன்னறிவு
பக்குவத்தில் மனிதம்
மணக்கும்.

நெட்டுயிர்த்த ஒற்றை மரம்
நிழல் தராது உன் போல்...!!
படரும் கிளைகள் பரப்பும்
அடர்மர நிழலில் ஆயிரம் உயிர்கள்.
'இலை' யுதிர்க்கலாம் மரம்...!
"இல்லை" உதிர்க்கலாமோ நீ ...?

சொல்லடி...!
என்னை கொல்லடி.  

உன் கையில் மரணமென்றால்...
உயிர்த்திருக்கும் என் உணர்வுகள்.

********************************************