"கண்ணீர் உளி...!"

கண்ணீர்த் துளியை உளியாக்கி நான்
காலம் வீசும் கல்லைச் செதுக்குகிறேன்
காயங்கள் யாவும் இதயம் வாங்க.. 
கையில் விழும் அடிகளில் தழும்புகள்...! 


இரேகைகள் வழி ஊடுருவும் வியர்வையில் 
கலந்து வழிகிறது காலம் திவளையாய்..!!
அனுபவச் சிலை வடிக்க வடிக்க 
ஆண்டவன் தரிசனம் அங்கே அரூபமாய்..!!


முக்காலம் முதிர்கிறது,- என் நிகழ்காலம் 
எக்காலமிடுகிறது இறந்த காலமாய் உதிர்ந்தபடி
சிந்தனைகளில் தீப்பொறி சிவக்கும் விழிகளில்
சிதறி தெறிக்கும் இலட்சியக் கங்குகள்


உடைந்துப் போகாதிருக்க உடைகிறேன் நாளும்
குடைந்து கொண்டே குழைகிறேன் குமுறும்
எரிமலையாய் அடக்கி அடக்கி வெடிக்கிறேன்
எனக்குள் நானே என்னை எரிக்கிறேன். 


வார்த்தைகள் பேசா வலிகளை காலம் 
கைகளில் தருகிறது வாங்கிய நான்
கதறும் கதறல் யாருமறியாமல் மறைகிறது
உதிரும் கற்சிதறல் சப்தமாய் காற்றில்..!!


கல் வீசல் நிற்காததால் தொடர்கிறது 
கல்லுடைத்தலும் காலகாலமாய்,- உளிக்கு ஒய்வு 
எப்போது என்கிற வினாவுக்கு விடையின்றி... 
எனக்கான சிலையை நானே வடித்தபடி...