"ஒளிந்தக் காதல்..!"

பிரியங்களை பிழிந்து தாகங்கள் தணிந்து
பிணமாக நடக்கவிட்டு ஞானம் பேசி...
இதயத்தை தூக்கிலிட்டு மனிதம் பேசுகிறாய்...!
மறக்கமுடியா நினைவுகளில் மகரந்தம் வீசுகிறாய்...!

கனவல்ல காலம் காட்டிய கோலம்
நிசமல்ல நீ சொன்ன மொழிகள்
உன்னை நிசமென்ற நான் பொய்..!
என்னைப் பொய்யென்ற நீ நிசம்..?

கரைகின்ற வினாடிகளில் உறையும் கண்ணீர்
கல்வெட்டாய் விழுந்த உன் கண்வெட்டுகள்..!
மின்னலாய்த் தாக்கிய உன் எண்ணங்களில்
மீதமின்றி உருகிப்போனது நானும், கனவும்...!

உன்னை மறைக்க என்னை எரிக்கும்
கலையை கற்றவளே...! உருவத்திலா காதல்..?
உள்ளத்தில் உள்ளக் காதலை புதைக்க
பூமியில் இல்லை இடம்,- புரியாதவளே...!

மேகம் கொண்டு மூடிவிட கதிரல்ல
காதல்...! உன்னை உடைத்த உண்மைதான்
காதல் என்பது எப்போது உணர்வாய்...?
இருட்டுக்குள் ஒளிந்து கொண்டால் நீ

இல்லையென்று ஆகிவிட மாட்டாய் சகியே..!  
இல்லாததது போல் இருக்கும் உணர்வல்ல...
சொல்லாதது போல் நடிக்க பொய்யல்ல...
புத்துயிர் பெற்ற புனிதமே புரிவாய்....!

நெஞ்சம் நிறைந்தவளே வந்து பார்...
வெந்து தணியும் நெஞ்சம் பார்..!
வெற்றுப் பார்வை ஒன்றை வீசிப்போ...
உற்றுப் பார்த்த என் விழிகளில்...!